Αποχαιρετισμός σε έναν φίλο…

Αποχαιρετώντας ο ένας τον άλλο στο σχολείο μας, στα τέλη του Ιούνη, λέγαμε ότι,
φέτος, θα ζήσουμε ένα πολύ ζεστό καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι όμως, που όσο ζεστό
και να ήταν, θα μας ξεκούραζε και θα ανανέωνε τις δυνάμεις μας για την επόμενη
σχολική χρονιά. Πόσο λάθος κάναμε…

Μέσα σε μερικές μέρες, ένα σκοτεινό και ψυχρό σύννεφο, αθόρυβα, ήρθε και
σκέπασε τον κόσμο μας. Οι αυλές της ψυχής μας που άλλοτε, ολάνθιστες κι
ολόφωτες, αντιβοούσαν από τις χαρούμενες φωνές των παιδιών, σιώπησαν. Κι ο
ήλιος, λες και υπάκουσε σε μια αόρατη επιταγή, έχασε κι αυτός τη λάμψη του.
Αταίριαστο το φως μου τέτοιες ώρες, συλλογίστηκε και αποσύρθηκε αθόρυβα. Κι
εμείς, μες στην απρόσμενη ψύχρα και το σκοτάδι, στεκόμαστε βουβοί και
αγωνιζόμαστε να δώσουμε απάντηση σε ένα μεγάλο γιατί. Σε αυτό το γιατί, που
από τις απαρχές του κόσμου βασανίζει τον άνθρωπο.

Σ’ αυτόν μας τον αγώνα, πασχίζοντας να φέρουμε ξανά το φως και την αισιοδοξία
στη ζωή μας, σύμμαχο μεγάλο έχουμε τη Μνημοσύνη, τον μεγάλο αντίπαλο της
Λήθης. Ξεδιπλώνει τις πανάρχαιες περγαμηνές της και επιτρέπει σε εικόνες, λόγια,
ευχές, γέλια, μεγάλες χαρές μα και μικρές λύπες, να έρθουν και να ζεστάνουν την
ψυχή μας. Είναι πάρα πολλές οι όμορφες κοινές μας αναμνήσεις, αγαπημένε μας
φίλε και συνάδελφε. Σχολικές εκδηλώσεις, εκδρομές, λόγια συμπαράστασης σε
δύσκολες ώρες, συζητήσεις για πράγματα απλά και καθημερινά… Όμορφες μνήμες,
ικανές να φέρουν ξανά τη γαλήνη, την ελπίδα και την αισιοδοξία στη ζωή του
ανθρώπου.

Αγαπημένε μας φίλε, Σταμάτη, λένε πως δεν χάνεται αυτός που οι δικοί του τον
θυμούνται. Υπόσχεση κοινή όλων μας, είναι πως η θύμησή σου πάντα θα έχει μια
θέση στην ψυχή μας. Όχι σαν μια απλή εικόνα που σιγά σιγά θα ξεθωριάσει και θα
χαθεί στον ιλιγγιώδη στροβιλισμό του χρόνου, αλλά ως μια παντοτινή πηγή
αισιοδοξίας και δύναμης που τόσο έχουμε ανάγκη όλοι μας στον καθημερινό μας
αγώνα.

Καλό ταξίδι…